Jak rozmawiać z córką lub synem, żeby go zmotywować do nauki? Dlaczego warto walczyć o dobry wynik egzaminu gimnazjalnego?

Należy dziecku uświadomić, że nauka dla ucznia jest tym, czym dla dorosłych praca zawodowa. Wymaga zatem od ucznia odpowiedniej dojrzałości społecznej        i sprawności intelektualnej.

Niezbędnym jest zapewnienie odpowiednich warunków do nauki w domu – wydzielony kącik,  by uczeń mógł spokojnie pracować. Czas przeznaczony na naukę nie powinien być zakłócany żądaniami rodziców czy rodzeństwa do czynienia pewnych posług, głośną muzyką, programem telewizji czy rozmową.

            Postawa rodziców, wychowawców jest ważnym czynnikiem decydującym        o osiągnięciach szkolnych, przy czym rodzice są najważniejszymi osobami – niezmiennymi wychowawcami.

            Uczeń musi wiedzieć, że zdobywanie nauki jest jego szansą na rozwój, „oknem na świat”, przygotowuje do umiejętności wykonywania zawodu w życiu dorosłym. Należy wyjaśnić dziecku, uczniowi, że niepowodzenia w nauce nie przekreślają tej szansy, lecz są sygnałem do większego wysiłku.

            Reasumując, najbardziej skuteczną formą mobilizowania dzieci do nauki jest ścisła, dojrzała i rzetelna współpraca rodziców, nauczycieli, uwzględniająca możliwości dziecka i troskę o jego rozwój.

Jaka atmosfera w domu powoduje lepsze wyniki w szkole? Co powinni robić rodzice, aby pomóc swoim dzieciom?

Pożądane zachowania rodziców, które wpływają na motywację i stosunek do nauki:

5. Służenie przykładem – jeżeli rodzice czytają książki i czasopisma (nie tylko program TV), często dyskutują na różne tematy, mają swoje hobby czy grają              z dziećmi w gry edukacyjne, wówczas ich dzieci będą bardziej skłonne poszerzać swoją wiedzę, gdyż będzie im się to wydawało naturalne.

 

5.  Dostrzeganie sukcesów, stosowanie pochwał – każda zmiana na lepsze utrwali się szybciej, jeśli zostanie dostrzeżona i doceniona. Z czasem jednak, należy stopniowo zmniejszać ilość pochwał, gdyż w przeciwnym razie dzieci mogą zacząć traktować je jako coś, co należy im się zawsze oraz traktować je jako sposób na uzyskanie uznania w oczach dorosłych.
5. Stawianie racjonalnych wymagań – aspiracje rodziców wobec dzieci powinny być odpowiednie do posiadanych predyspozycji i uzdolnień.

 

5. Właściwa organizacja czasu – pilnowanie aby dziecko miało wystarczająco dużo czasu na zabawę, ruch, czy swoje hobby. Dzieci zdolne i ambitne często potrafią długo i wytrwale się uczyć, ale mogą być przemęczone i przypłacić to skrzywieniem kręgosłupa. Ważne jest też sprawdzenie ilości czasu poświęcanego na telewizję czy komputer, w celu uniknięcia uzależnienia.

 

5. Pomoc w nauce – należy zachęcać dzieci do samodzielnego rozwiązywania problemów (np. zamiast zawsze sprawdzać błędy ortograficzne – nakłonić dziecko do korzystania ze słowniczka) oraz pomagać mu, gdy sobie nie radzi (tłumaczyć, wskazywać źródła wiadomości, organizować naukę w formie zabawy, przepytywać dziecko z materiału, korygować błędy gramatyczne          i nawyki wymowy, pokazywać przykłady itp.). Nigdy nie należy odrabiać za dziecko prac domowych!

 

5. Interesowanie się problemami dzieci – małe dzieci mają naturalną skłonność do opowiadania swoich przeżyć rodzicom. Tylko od rodziców zależy, czy będą tak postępowały, gdy dorosną. Jeżeli reakcje dorosłych na problemy są przesadzone albo sprawy dziecka są traktowane jako mało ważne, wówczas kontakt będzie stawał się coraz bardziej zakłócony. Dzieci nie będą szukały pomocy w rozwiązaniu problemów u rodziców. Nic nie da wypytywanie się czy groźby. Jeżeli rodzić będzie wiedział, w czym tkwi kłopot, zazwyczaj będzie mógł pomóc i udzielić wsparcia.

 

5. Pozytywne emocje – dziecko, które nie ma w domu do czynienia                    z negatywnymi emocjami, nie przejawia ich raczej w szkole. Należy starać się panować nad złością, gniewem, frustracją. Nie należy „odbijać” swoich złych humorów na dzieciach.

 

5. Nagradzanie – nagrody należy stosować mądrze, gdyż zbyt dużo lub bardzo drogie, mogą wypaczyć charakter – dzieci uczą się dla uzyskania rzeczy, a nie dla siebie. Często wartościowsze od nagrody materialnej jest pochwalenie, bądź okazanie dumy z dziecka.

 

5. Zapewnianie dobrych warunków do nauki – dziecku ciężko jest się skupić, gdy nie ma prywatnego kącika lub gdy rodzice mają włączony głośno telewizor.

 

5.  Traktowanie rodzeństwa na równi – dziecko faworyzowane zazwyczaj będzie starało się być w centrum uwagi, a dyskryminowane będzie się chowało w cieniu.

Co zrobić, widząc opór lub niechęć dziecka do nauki? 

Problem pojawia się wtedy, kiedy zauważamy, że nasze dziecko nie zamierza walczyć o dobry wynik na egzaminie. Słyszymy niejednokrotnie, jak mówi: „egzaminu i tak nie da się oblać, a do jakiejś szkoły i tak mnie muszą przyjąć”. 

     Jak we wszystkich tego rodzaju wypadkach, szukanie środków zaradczych zależy od ustalenia przyczyn takiej postawy ucznia. Istnieją dwie najbardziej prawdopodobne przyczyny.

Pierwsza to brak wiary w sukces egzaminacyjny. Dokładnie - chodzi o brak wiary w sukces tak duży, że może zapewnić realizację marzeń, czyli jest warty poświęcenia czasu i wysiłku.

Druga grupa przyczyn niechęci ucznia do walki o lepszy wynik egzaminu to brak aspiracji (ambicji) edukacyjnych. Wielu nastolatków uważa, że skoro i tak zamierzają wybrać zasadniczą szkołę zawodową, to wynik egzaminu gimnazjalnego nie ma żadnej wartości. Tłumaczmy im, że jest inaczej. Lepszy wynik egzaminu         to lepsza opinia ucznia u nauczycieli, także w zasadniczej szkole zawodowej.            A za lepszą opinią idzie najczęściej większa życzliwość, pomocność nauczycieli           i lepsze stopnie.

                                                                                              Powodzenia.

                                                                                    Anna Prętka, psycholog